Innlegg til (og til ære for) Kristina.

Hei Kristina, eg har lest mange av kommentarane dine til innlegget om SV, på bloggen til Steinar Salte. Eg har i den siste tida funne ut at eg har ganske mange meiningar rundt akkurat dette med måten å styra land på generelt, og det som er mest aktuelt akkurat no, er jo overgangen til ei raud-grøn regjering. For det meste pleier det eg seier å skrive vere rimeleg usaklig, i alle fall dersom ein skulle på i djupna på det, og det har eg absolutt tenkt og forsetja med, rett og slett fordi eg liker det sånn. Men opp i alt dette usaklig tullet som eg lirer av meg, ligger det som oftast ein liten kjerne som eg verkleg meiner, og som eg faktisk kan stå for. Ein av desse tinga er faktisk at eg meiner at alt ikkje skal vere rettferdig her i livet, sjølv om det jo kan høyrast litt egoistisk ut. Derfor tenkte eg at eg skulle prøva og forklara litt nærmare kva eg meiner med at ”alt ikkje burde vere rettferdig”, med eit lite eksempel, som eg bare har funne på sjølv. Eg trur eg forstår kva dei meiner med argumenta dine for at alle skulle og burde ha det like godt her i landet. Det er ingen tvil om at det i utgangspunktet er ein god og nobel tanke, som det er svært vanskeleg å argumentera mot, isolert sett. Men det eg vil prøva å visa med den litle historia mi, er korleis ein slik tanke kan få utslag i eit litt større perspektiv.
Eg er ganske sikker på at du har gjort det nokså bra på skulen, og tenkte derfor at det kunne vere eit godt utganspunkt for eit jordnært (om enn ikkje heilt perfekt), eksempel på ”din” politikk i praksis.
Tenkt deg at du går fyrste året på vidaregåande skule, og i den fyrste norsktimen får dykk i oppgåve å skrive ein stil, og den skal leverast inn neste måndag. Du går heim å byrjar å skrive på stilen din, du skriv og skriv, men er ikkje heilt fornøgd, så du må skrive den litt om for å få den slik du vil ha den. Det er tross alt viktig å gjera det bra på skulen, og då får det heller våge seg at det tar litt tid. Til slutt får du faren din til å vera med å retta den, og på måndagen kan du stolt levera inn stilen din, for du veit at dette er eit solid arbeid. Til din store overrasking, har ikkje guten på nabopulten, ”Per”, skrive nokon stil, enda fristen gjekk ut denne dagen. Men ”Per” veit råd, han skriv bare namnet sitt på eit blankt ark, og lever det inn i lag me alle dei andre stilane. Læraren lovar høgtideleg at ho skal retta alle stilane til neste fredag.
Tenkt deg så at læraren kjem inn i klasserommet på fredagen, og leverer ut stilane. Du får igjen stilen din, ser på karakteren, og blir kjempefornøgd, du fekk ein seksar. Men så oppdagar du plutseleg til din fortviling at ”Per”, guten på nabopulten, også fekk ein seksar. Du får ikkje dette til å stemme, og går derfor straks opp til læraren din, og spør kvifor ”Per” fekk like godt karakter som deg på stilen, sjølv om han bare har skrive namnetrekket sitt på eit blankt papir, medan du har brukt mykje tid og krefter på å skrive ein god og lang stil.
Då ser bare læraren uskyldig bort på deg og seier: Eg syntes det var så urettferdig at elevane skulle då forskjellige karakterar, det er jo så stor forskjell på kor gode føresetnadar dei forskjellige elevane har har, og ikkje minst kor innstilte elevane er på å stå på for gjere ein god innsats. Derfor bestemte eg meg for at frå no av skal alle få like karakterar, uavhening av kor flike dei er, og av kor mykje tid dei har langt ned i arbeidet. Dette synes eg er det mest rettferdig systemet, og difor skal det alltid vere slik framover.Du står og ser på læraren, medan du prøver å svelgja argumenta hennes. For ho har jo på ein måte rett, det er jo på ein måte dette systemet som er det mest rettferdige.
Mitt spørsmål er då: Kan du med handa på hjarta sei at du hadde gidda å forsetja å skriva dei lange og gode stilane dine, som du legg så mykje tid og arbeid ned i, viss du hadde visst at fekk akkurat same karakteren som dei som ikkje gjorde nokon ting? Og om du så meiner at akkurat du hadde gjort det, trur du det var mange i den ”ekte” klassen din som ville gjort det.

Den finnes mange typar rettferd her i verda, og det er ikkje sikkert at det er mest rettferdig at alt er rettferdig.
Det der høyrtes kanskje litt vell djupt ut, men dykk får ta utgangspunkt i at det kjem frå ein enkel bondeson, som enno er ung (sjølv om eg nok snart burde har vore gift og hatt eit par ungar snart). Det kan veldig godt kan vere at eg kjem til å endre mitt synspunkt på mange ting her i livet, etter som tida går, og eg får meir erfaring og livsvisdom. Men på ei anna side er det litt feigt å ikkje ha meiningar om ting, og derfor så kjem eg no med dei, så får me bare sjå korleis det går.