Pengar er faktisk ikkje alt.........

No sit eg på ein båt som ligger til kai ved Haakonsvern, og passer på at ingen kommer om bord og stjeler all ammuninsjonen vår. Jammen flaks at akkurat denne båten skulle ha ein haug med skarp ammunisjon og dynamitt liggande, slik at det ville vore uforsvarleg å ikkje ha folk på vakt her i påsken, slik samtlige andre ikkje båtar har. Men men, på ei anna side har eg har meir tid til å tenkja dette året (Rettere sagt etter jul), enn det eg har hatt dei fyrste 20 åra av livet mitt. For eg har alltid vore vant med at det er noko å gjera på, for når ein bur på ein gard er det faktisk alltid noko arbeid som kan gjerast, og skulle det ein gong vera noko problem kan ein jo alltids laga noko. Men så over til tenkinga igjen, etter å ha vore ombord her ei stund, klarer eg ikkje å finna meir enn to stk av befalet som liker seg her ombord, det er henholdvis orlokskaptein Furu, som er skipsjef, og kommandørkaptein Kartvedt, som er styrkesjef. Resten av befala om bord her drømmer bare konstant om å komma seg heim, men det er ein ting som får dei til å vere ombord, for dei har jo valt dette av eigen fri vilje, og det er nettopp det som me har blitt advara å velje eit yrke basert på, nemleg pengar. For alt dei snakker om på bro er den nye motorsykkelen, bilen, båten, huset og absolutt alle slags andre materialistiske ting dei skal kjøpa seg når dei kommer heim. I dag fortalte ein kapteinløyntant at han no hadde kjøpt seg ein 1100 kubikks motorsykkel, og såg etter ein Jaguar til ein halv million, som var det han skulle kjøpa seg etter eit år på sjøen. På kommenterte han eine Løyntnanten at det ikkje var eit så verst bytte mot eit år på sjøen. Eg for min del må seg at eg synes det høyrest ut som ein skikkeleg dårleg avtale, sløse vekk eit år av livet sitt på noko ein ikkje liker, bare for å få seg ein finare bil og motorsykkel, for ja, han hadde begge delar frå før av. Det eg vil fram til er at ein bør absolutt velga eit yrke som ein trivest med, ikkje det at ein skal gå rundtor å ha det heilt konge heile veien, men med jevne mellomrom bær ein føla at det verkeleg er ein meiningsfull og kjekk jobb. For slik som eg ser det, er det bare drikkinga i helgene ( og det er det enormt mykje av blandt befalet), og pengane dei tener som er det positive med jobben, og eg er overbevisst om at det ikkje er det minste sunt i lengden. Kunne nok skrive mykje meir, men no skal eg på vakt om seks minutter, så det får eg ta ein annan gong.

HEKKAN!

Når du les overskrifta tenkjer du kanskje: A ha, han seier hekkan fordi han må sitta vakt i påska, men der tar du skammeleg feil. For det er ein heilt annan hekkan eg snakker om denne gangen. Historien starta i går kveld, laurdagskveld på Kleppe bedehus, og det går plutseleg opp for Håvard at båtane ikkje har dei same avgangstidene på søndagen, og ellers i vekedagane. Det gjer at hal åtte båten ikkje eksisterar, og at neste båt går så seint at Håvard ikkje kan vere ombord i båten kl 16.00, hvilket er siste frist for å komme inn, og brudd på det kan føra til refs. Håvard reiser derfor heim, lettare fortvila (ok, så trudde eg vell aldri at det kom til å bli noko stort problem, for alt ordner seg jo alltid til slutt, men dette får historien til å høyrast litt meir dramatisk ut), vell heima fann eg ut at bussen gjekk kvart over ni frå Stavanger, og var framme i Bergen ti over to, perfekt, ikkje noko stress i det heile tatt.
Kvart over ni neste morgon setter Håvard seg inn i bussen, betaler 4o kroner, og er glad og fornøyd over at alt ordna seg så bra til slutt. Etter fjerna, bestemmer han derfor å bevilga seg eit lite minutt på auda, for å feira at ein ei vekes lang sovefest snart skal byrja. Sånn ca ein halv time seinare, vakner Håvard opp, og ser seg rundt omkring, det var merkeleg, kvifor er det bare fem passjasjerar igjen i bussen, det var jo nettopp tretti, og me har jo ikkje stoppt nokon gong. For sikkerhets skyld går eg fram til sjåføren, for å få det bekrefta at det verkeleg er plass til 25 personar på buss toalettet, for det er jo den einaste logiske løysninga at resten av passasjerane er der inne, av ein eller annan merkeleg grunn. Så skjer det, sjåføren ser dumt på meg, og seier at alle som skulle til Bergen har skifta buss, og at desse siste stakkarane skal til Karmøy. Her kjem overskrifta mi inn, du hugsar den ja, nettopp: HEKKAN. Kan dette skje igjen, det skjedde jo seinaste når eg skulle til Sagavoll, sovna, vakna opp, såg at klokka var det den skulle vere når me skulle ha kommt til Bø, og hoppte ut av toget, stolt som ein hane over å ikkje ha forsøve seg likevel. For så, etter ti sekund forstå at han har kommt til ein Gudsforlatt stad, og at neste tog går om ca 17 timar. Men det er ein annan histore, tilbake til denne, for det som skjedde var at eg nå var sikker på at eg måtte belaga meg på refs og masse hekkan. Eg kom meg med på ein annan buss, men den kom ikkje til Bergen før ti over hal fire, og bussen gjekk fem over fire derifrå, og uten å vere eit mattegeni, rekna eg ut at det akkurat ikkje kom til å gå. Derfor hadde eg ikkje noko anna val, enn å bestilla taksi. Med dårleg tid, og hjarta i halsen, hadde eg uendeleg mykje flaks, taksisjåføren min var ein tidlegare soldat i den jugoslaviske hæren, som ikkje hadde mykje til overs for offiserar, og ved hjelp av ein meget sprek Mercedes, var snart alle mine sorgen (og inntekter den neste veka), glemt, der eg smilande kunne entre skuta mi opptil fleire minutter før det var mogleg å refse meg, og i ein slik situasjon synes eg alltid det passer med eit godt sitat, og då vel eg å sitera min gode venn Andreas: Det kan så lett gå godt, og det gjorde det søren au:)